In mijn vorige blog vertelde ik dat ik sinds twee maanden in een andere functie werkzaam ben. Een functie waar ik in de afgelopen twee jaar 5 of 6 keer voor gevraagd ben en steeds nee op antwoorden.
Waarom nee ? Omdat ik uit een burn-out kwam een nieuw cluster aan het opzetten was wat nog in de kinderschoenen stond en omdat ik nooit de ambitie heb gehad om manager te zijn. Misschien is ambitie niet het goede woord maar het leek me gewoon niet iets voor mij.
En toen kwam wederom die vraag en er was een noodsituatie, waarop ik in mijn oude gewoonte schoot van behulpzaam zijn en geen nee zeggen. Dat was een dure les. Aan de ene kant vond ik het contact met al die medewerkers ( bijna 30) erg leuk. Iets voor ze betekenen, zorgen dat ze hun werk optimaal konden doen, een luisterend oor bieden en ze staken ook niet onder stoelen of banken dat ze blij met me waren.
De andere kant van de zaak was dat ik alle problemen en dingen die niet goed liepen meenam na werktijd, ze bleven in mijn hoofd spelen en het werden er steeds meer. En ik ging er steeds slechter van slapen en de stress stapelde zich in mij op.
Tot het teveel werd en ik na de griepvaccinatie ziek werd en me steeds ellendiger ging voelen. Ik besefte dat dit mede kwam doordat ik iets deed qua werk wat helemaal niet goed voor me was. Eerst dacht ik ik neem onmiddellijk ontslag, ga uitrusten en dan zie ik wel verder. Een nogal radicale gedachte, maar dat tekent wel een beetje de paniek die er in mij heerste. Een week heel slecht tot niet slapen doet gekke dingen met je en ik wilde ook absoluut niet weer in de buurt komen van hoe ik me voelde toen ik in mijn burn-out zat.
Na een paar dagen nadenken en praten met mensen die om me geven heb ik het gewoon besproken met mijn leidinggevende. En daaruit nogmaals de bevestiging gekregen dat het goed is om eerlijk te zijn, dat wordt alleen maar gewaardeerd en er is alle begrip voor.
Mits je zelf ook realistisch bent natuurlijk. Ik verwacht niet dat ik zomaar hup naar mijn vorige functie terug mag, dat wil ik ook niet dat zou oneerlijk zijn tegenover de collega die dit heeft overgenomen en er heel blij mee is. Ik heb er vertrouwen in dat er wel weer een leuke klus voor mij komt en tot die tijd is er zoveel werk wat er gedaan kan worden. Dat komt wel goed.
De hele situatie heeft me wel aangezet tot versnellen van alles wat ik wil onderzoeken op mijn weg naar financiele onafhankelijkheid. Dus ik ben nu gestart met het in kaart brengen van mijn uitgaven en het opstellen van een budget. Ik dacht nl altijd dat ik heel verstandig met geld omga, maar ergens is er een lek ontstaan. En ik weet waar het zit, impulsaankopen. Heel schadelijk, de oorsprong ligt denk ik in mijn eerder genoemde burn-out en alle dingen die tot de burn-out geleid hebben én wat er daarna in mijn leven is gebeurd. Maar zoals iedereen wellicht weet, impulsaankopen helpen niet echt en maken je maar heel kort een beetje gelukkiger. Dus moet ik ervan af en wel nu. Om die reden heb ik november en december tot "no spend" maanden gemaakt. Met een paar uitzonderingen, ik mag binnen de budgetten cadeautjes kopen, dat had ik overigens volgens een vastgesteld lijstje al gedaan. En ik mag voor een leuk Kerstdiner wat extra uitgeven maar ook dat binnen de gestelde budgetten. Verder puilen mijn kasten, vriezer en koelkast uit met (inmaak) voorraad die gaan we de komende maanden terugbrengen tot normale hoeveelheden.
De boodschap van vandaag is, wat ben ik blij dat ik eerlijk tegen mezelf geweest ben en niet ben blijven door ploeteren op iets wat me alleen energie kostte en geen energie opleverde.
Hebben jullie ooit een drastisch besluit genomen ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten